Yanlış yollardan geçmedim desem yalan olur elbet.
Yollarımı hep seçmeye çalıştım, çalıştım ki kimselere zarar vermeden kendi yoluma gideyim dedim her zaman.
Haram lokma yemedim, yaşadığım sürece, bilmeyerek yaptıklarımı hatırlamıyorum bile. Ama olmuyor bazen kader sürüklüyor seni, aldanıyorsun, yanılıyorsun.
Bazen doğru yolda yürüyorum sanıyorsun ama yol ağır, yol çamur, yol dikenli, yol umulmadık engellerle dolu, be dostlar. Hayatta bazen yanlış adrese de gidersin, bir yanlışlık yapıp yanlış kapıyı da çalarsın, bazen ters bir yola gidersin çıkamazsın bir zaman o yoldan geri.
Yanlış arkadaşta seçersin bazen.
Kabahat kendinindir, asla seçtiklerinde değildir bence.
Sefil olursun, ötelenirsin, örselenirsin, kimin umurunda, kimse senin için fedakarlık yapmaz ki! Neden yapmıyorsun diye soramazsın bile.
Neden hayallerimi, düşündüklerimi küçümsüyorum, biliyor musunuz?
Çünkü hayaller ile gerçek yaşam aynı olmuyor da ondan. Bazen Annen, Baban, bazen çocukların hayallerini yıkar, bazen eşin bazen kardeşin hayallerini yakar geçer sana acımadan, seni anlamadan. Haklıdırlar belki, lakin sende haklısındır, kimse kimseyi anlamak istemez.
Sefil olduğunda birçok haklılığın içinde yok olur gidersin. Su olsan suladığın yer bile nankör olur, aş olsan doyurduğun can kaybolur, ateş olup ısıtsan memnun edemesin ateş döner yine seni yakar. Yanarsın, yanarsın ki bir de bakmışın yolun sonu görünür.
Maskara olursun sevinsin diye sevdiklerin, maskara olarak kalmanı bekler her daim, bilmez ki o maskaralığın altında ne acılar yüklüdür, düşünmek bile istemez.
Nasıl yaşadın, neden öyle yaşadın, neden kendini hep başkalarına adadın, yapmak isteyip te yapmadıklarını neden yapamadın denmiyor işte. Anlamsız kalıyorsun, bir de iki ara da bir derede isen asla kararını sağlıklı veremediğini izah bile edemezsin.
Etsen de anlatamazsın elbet.
Birine bağlanıyorsan bazen kendine yetemediğinde, bu insan bir cankurtarandır diye düşünebilirsin, ama sevgi değildir, aşkta değildir bilemiyorsun. Emin olamıyorsun, kendinden şüphe ediyorsun bu ben miyim, diye kendinden. Birine körü körüne bağlanmaz insan, güven gerek, saygı gerek, fedakarlık gerek, sevmek gerek. İkilemde kaldığında tercihte hata yapmadan biraz olsun yanında olması gerek. İkilem içerisinde bir kez olsun yanında değilse, bir bulut gibidir demek.
Duygular bulut gibiyse o zaman, Masmavidir, beyazdır, küle benzer bazen, akşam karanlığında kızıldır. Hep rüzgarın güdümündedir, sürüklenir durur rengi değişse de buluttur işte dağılır gider. İşte böyle duygular şüphesiz bir pamuk ipliğine bağlıdır.
Oysaki Duygular gül gibi olmalıdır, nerede olursa olsun zamanı geldiğinde açar, suladığında yüzüne güler teşekkür eder rengiyle, kokusu, görselliği ile, gözyaşların döküldüğünde billur yapar o damla gözyaşını, kokladığında ferahlık verir, asla dağılmaz, ağladığında açıverir yüzüne göz yaşına dayanamaz kanatlanıverir seninle.
Aşk sadakat ister, anlayış ister, asla yapacağı tercihlerinde kalbinden kovmak gibi bir düşünce geçmez içinden. Asla git demez, içinde biriken kem sözü asla söylemez, söylese de söylediği ile kalbini incitmez. Aşk sükut ister, sabır ister, fedakarlık ister, anlayış ister asla nankörlük götürmez.
Hani insanlar evlenirken söz verirler ya, hikayeden. ‘’hastalıkta, sağlıkta, varlıkta yoklukta, iyi günde kötü günde ölüm ayırana kadar ’’ diye verilen söz gibidir aşk. Evlenenler buna yemin eder sonra bir bakmışsın boşanmış bu çiftler. Sebep ‘’varlıktır, yokluktur, sağlıktır, ikilem içerisinde yanında olmamaktır, ölene dek yanında olmaktan caymaktır, aileyi tercih etmektir ’’ v.s. vs. diye bir çok sebep çıkarırlar ortaya.
Hani aşk, hani sevgi, hani fedakarlık, hani ölünceye kadar olan bağlılık.
Yok kalmamıştır.
Siyasette böyle değil mi? Utanmazlar söz verdiklerinden, utanmazlar söylediklerini yerine getirmediklerinden, utanmazlar dün küfrettiklerine, güvenmediklerine dönüp ülkeyi emanet etmelerinden, utanmazlar milletin acı çektiğini gördükleri halde yalanlarla hamaset yapmalarından, utanmazlar milletin sefalete düşürülmesini seyretmelerinden. Utanmazlar asla.
Bunun adı siyaset değildir, bunun adı asla ülkeyi yönetme sevdası da değildir, Beyler ülke uçmuyor, ülke de işler öyle iyi de değil. Ülke Dünyada yalnız bırakılmış ve bu yalnızlık yedi düvelin saldırısı diyerek insanlar konsolide ediliyor. Düne kadar yalnız değildik, ne den şimdi yanlış kaldık. Dün kişi başına düşen şişirilmiş olsa da 12.500 dolar iken bugün 7.500 dolara düşmüşse, işsizlik %30 larda iken halen % 13 olarak rakama dökülmesini neyle izah edeceğiz.
Hani siyaset, hani beka, hani milletin derdine çare, hani bu millet için yapılacak fedakarlık? Yok kalmamıştır.
Ne kadar kolay oluyor öylesine söz vermek. Oysa ki bırakacağın eli tutmayacaksın, tuttuğun eli öyle kolay bırakmayacaksın.
Siyaseti artık ahlaklı yapmayacaksan bırakıp gideceksin. Söz verilenleri yapamamışsan biraz utanacaksın. Utanmıyorsan siyaset yapmayacaksın.
Bu utanmaz siyasetçilere artık kızmıyorum bunu doğal karşılıyorum. Bunlara halen prim vererek böyle siyasetçilere oy veren sefalete razı olan insanlarımıza kızıyorum. Ben de artık ne siyasete ne de siyaset bilimine ne de sosyal politikalar bilimine ve ilmine de saygı duymuyorum ve inanmıyorum.
Ölüm kapımızın dibinde ve sözlerimizden nasılda bir çırpıda vazgeçiyoruz görüyor musunuz? İşte siyasette, aşkta, hayatta bu kadar yalan.
Yahya Kemal ne güzel demiş;
Artık demir almak günü gelmişse zamandan, meçhule giden bir gemi kalkar bu limandan. Hiç yolcusu yokmuş gibi sessizce alır yol; sallanmaz o kalkışta ne mendil ne de bir kol. Rıhtımda kalanlar bu seyahatten elemli, Günlerce siyah ufka bakar gözleri nemli. Biçare gönüller! Ne giden son gemidir bu! Hicranlı hayatın ne de son matemidir bu! Dünyada sevilmiş ve seven nafile bekler; Bilmez ki giden sevgililer dönmeyecekler. Bir çok gidenin her biri memnun ki yerinden, bir çok seneler geçti;
Dönen yok seferinden.
