Bu başlığı kullanmamıza sebep olan hikayeyi herkes bilir; Baba kabiliyetsiz oğluna her zaman tekrarlarmış: “Adam olmazsın oğlum, sen adam olmazsın!” Günün birinde oğul paşa olmuş, paşa elbiseleriyle görsün diye gururla babasını yanına çağırtmış; “baba demiş, sen bana adam olmazsın, derdin, bak ben paşa oldum.” Nezaketle hürmeti yerin dibine geçiren bedbaht oğlunu yukarıdan aşağı süzdükten sonra baba cevap vermiş: “ Paşa olmuşsun ama oğlum yine adam olamamışsın.”
Bu adam olmanın sırrını çok uzun yıllardır arıyoruz. Yaptığımız bütün hamleler, bütün kurtuluş hareketlerimiz, bizleri adam olmanın sınırlarından her geçen gün biraz daha uzaklaştırdı.; her adımda biraz daha kendimizi kaybettik. Öyle bir haldeyiz ki bugün herkes, kalp sahiplerinden bir avuç insan istisna edilirse, adam olmanın sade sırrını ve şuurunu değil,ideal ve sevgisini bile kayıp etmiştir.Bugün herkes paşa olmak istiyor.Cemiyet hayatımızda ancak paşa olmayı isteyecek tarzda şekillenmiştir. Her tarafta yüksek ses, aşırı servet hırsı, her tarafta şöhret ihtirası alkışlanıyor.Etrafımızda servette paşa, şöhrette paşa, profesörlükte paşa, kudrette paşa nice yüzlerce insan peyda oldu.Ancak adam olmanın müjdesini pek çoğunda göremedik. Çünkü adamlığa götürecek yolu kayıp ettik.Bunun sebebi iç dünyamızı kaybetmemizdir; İçgözlem terbiyesini bırakarak hep kendi dışımızdaki eşyaya çevrilmemizdir,benliğimizden çıkıp eşyada barınmamızdır; böylece ruhi varlık olmaktan çıkarak ekonomik varlık haline gelmek istememizdir.
Kendi varlığımızın farkında olarak ruhumuzu adam etmek etrafında toplanacağız.Bazen fikir,bazen siyaset alemimizde “büyük adam” sandıklarımızın ve ismini putlaştırdıklarımızın her biri bir gün varlığından boşluğu,değersizliği ve düşüklüğü göstererek bizi hayal sukutuna uğrattı: Hergün yeni bir uçuruma yuvarlandık.Yıllardır nesiller, uçurumdan uçuruma yuvarlanmaktadır.
Kendimizi kayıp ettik de ne oldu?
Yine adam olamadık….
